ایده اصلی

ایده اصلی

   فیلم سینمایی ایده اصلی حکایتی ساده انگارانه و دم دستی از کسانی است که به هر طریقی به ثروت رسیده اند و اینک در هنگام وقوع یک مناقصه بین المللی شرافت کاری و رقابت سالم را زیر سئوال  می برند. حکایت دست بالای دست بسیار است. فیلمنامه ای ضعیف و فاقد آن داستانی که کارگردان با فلاش بک هایی گره های داستانی را برای مخاطب باز می کند. فیلمی با حضور برخی ستاره های سینما که شاید ضعف کارگردانی و روایت را در گیشه جبران کنند. و البته با حضور چهره های مطرح سینما حتما به این مهم دست خواهد یافت. 
   حضور در سکانس های خارج از کشور خواسته جذابیتی بصری به فیلم بدهد غافل از آن که پرداخت ضعیف به متن روایت و استفاده از فضاهایی غیر متعارف هرچند باعث رونق گیشه خواهد شد ولی هرگز مخاطب حرفه‌ای سینما را اقناع نخواهد کرد. 
   موتیف ها در فلاش بکها اگر همان روایت راوی اصلی را بازگو کند نیازی به انجام آن نیست. نگاه ساده انگارانه به موضوع اصلی داستان و طرح ضعیف پیرنگ در این باره یک کلاهبرداری بین المللی را تا حد یک بازی کودکانه پایین آورده و تنزل داده است. روابط علی و معلولی ساده و دال و مدلولی پیش پا افتاده فقط به لطف رنگ و لعاب فیلم می تواند قابل اغماض باشد. فیلمی که به طور علنی می گوید برای رسیدن به مقاصد اقتصادی ناسالم هدف به هر نشان و هر شرایطی وسیله را توجیه می کند. روایت های ارتباطی شخصیت ها و شخصیت پردازی ها از مرحله خامی فراتر نمی‌رود.
    زوج جدا شده از هم به خاطر هدف و دشمنان مشترک دوباره در یک تیم واحد قرار می گیرند. شخصیتی به نام بهزاد اسناد مناقصه ای بین المللی را مثل آب خوردن جابه جا می کند.
   شخصیتی از کانادا به جزیره کیش می اید تا با ترفند و حیله چند روز مانده به زمان مناقصه اسناد شرکتی را در لیست مشارکت کننده ها جای دهد.
   زنی مشاور بعد پنج سال در صدد دور زدن همه است. روابط اسنادی، حقوقی و ارتباطی بسیار سطحی تلقی شده و کارگردان برای جبران آن از فلاش بک ها یاری جسته است. 
   ایدهٔ اصلی فیلمی پرخرج با ریتمی تند است که به مدد حضور بازیگران وارد و کارآزموده تمامی نقص های خود را پوشش می دهد و مخاطب پس از دیدن این فیلم و خروج از سینما با این سؤال مواجه می شود که آیا کلاهبرداری در بازهٔ بین المللی به همین راحتی و بی در و پیکری است که فیلم نشان می دهد. این تنها حضور مخاطب در روند بازبینی فیلم است وگرنه فیلم هیچ جایگاه تفکر یا شراکتی را به مخاطب در روند دیدن فیلم نمی دهد. وقتی هدف فقط حضور در جشنواره باشد احساس دین به مخاطب می تواند گزینهٔ آخر است.