يادداشتي بر رمان طوطي نوشته ذكريا هاشمي

يادداشتي بر رمان طوطي نوشته ذكريا هاشمي

طوطي نوشته ذكريا هاشمي رماني است از روابط اجتماعي مردان و زناني كه مرتب گذارشان به شهرنو مي افتد يا در شهرنو ساكن هستند. داستان بي هيچ گفتمان آسيب شناسانه فقط روايت زندگي تكراري، بي پروا و بي مسئوليت هاشم و بهروز دو رفيق قديمي را روايت مي كند. همين طور بازگو كننده اتفاقاتي است كه هاشم به عنوان راوي داستان به ما مي گويد. طوطي، افسانه، ‌طاووس، فريبا، شهين و ليمو و ديگر زن هاي اين رمان فقط نقشي مكمل را در اين داستان بر عهده دارند و تمامي روايت حول محور هاشم مي گذرد. تنها نقطه قوت داستان فقط جغرافياي مكاني داستان است كه راوي با توضيحاتي كه در متن داستان عنوان مي كند به طور مستقيم مخاطب را با فضاي داستان آشنا مي كند وگرنه هيچ اتفاق خاصي قرار نيست براي ذهن كنجكاو مخاطب اتفاق بيفتد. نظير چنين اتفاق هايي را بسياري از مخاطبان در فيلم فارسي ديده اند. با جزئياتي بيشتر از آن كه ذكريا هاشمي براي ما عنوان مي كند. سالها پيش كه طهران قديم استاد جعفر شهري را مي خواندم به تمامي با چگونگي شكل گيري و جزئيات اين منطقه از تهران آشنا شدم. كار استاد شهري به طور كامل يك كار تحقيقي است و كار نويسنده رمان طوطي يك كار گزارشي كامل. بسيار مطول. با ريتم نوشتاري يكنواخت و استفاده از كلمات و جملات ساده و تكراري و همين طور اتفاقات تكراري و پشت سر هم.  ردپاي نويسنده به عنوان بازيگر برخي از فيلم هاي فارسي به وضوح در اين رمان ديده مي شود. بعدها هم البته اين اثر به فيلم سينمايي تهيه مي شود. داستان فراز و فرود خاصي ندارد. تعليق و كشمكش زيادي در ذهن مخاطب تداعي نمي كند. اكثر وقايع و نتايج آن قابل پيش بيني است. بود و نبود اتفاقات داستان تغييري در پيرنگ روايت ايجاد نمي كند. و در آخر به نظر من يك رمان سطحي كه مي توانست در صد صفحه هم تمام شود بدون آن كه به مجموع روايتش آسيبي برسد. هاشم مي تواند پس از درگيري اش با فريبا استحاله شود و در رفتارش تجديد نظر كند اما نه گويا همان شيوه زندگي برايش بهتر است. در فصل آخر و كشته شدن طوطي را شايد بتوان يك نقطه اوج اين داستان دانست ولي در كل غير از موضوع زماني و مكاني داستان اين رمان چنگي به دل نمي زند. يك سري لوكيشن هاي تكراري، رفتارهاي تكراري و حرف هاي تكراري خسته كننده.