قاسم کشکولی داستانش را بر مدار يك جريان مثلث عشقي روايت مي‌كند. در اين ميان افراد ديگري هم هستند كه داستان را همراهي مي‌كنند: جمعه (مهران بنگي)، لاله (خواهر كاوه)، خاله رفي (خاله كاوه) و پدر و مادرش كه البته در داستان وجود خارجي ندارند. داستان در يك بي‌زماني و بي‌مكاني غيرقابل شناسايي مي‌گذرد. نويسنده در بخشي از داستان خود به «بوف كور» صادق هدايت اشاره دارد. شايد با توجه به رفتارهاي اجتماعي راوي و برخوردش با زن‌ها بتوان تا حدودي شباهت‌هايي را با راوي «بوف كور» نيز احساس كرد. در «بوف كور» هم راوي داستان كه به كار نقاشي روي قلمدان مشغول است در يك مكان خارج از شهر با زني سياهپوش رو‌به‌رو مي‌شود كه پس از حضور زن و مرگش او را زن اثيري خود مي‌يابد و همسرش را كه از قضا خواهر شيري‌اش هم هست، زني لكاته. در «بوف كور» راوي تحت‌تاثير نوشیدنی و افیون براي خود فضايي را متصور مي‌شود كه در آن هميشه دو چشم درشت زيبا از آن زن اثيري را به يادگار دارد. روايت‌هاي «بوف كور» هم بيشتر بر ذهن راوي اول‌شخص معطوف است و از همين‌رو خواننده با آن همذات‌پنداري مي‌كند. در آنجا هم هدايت به يك مثلث عشقي اشاره مي‌كند كه رأسي كه زن اثيري در آن قرار دارد سنگين‌تر است. فضاي پاياني قصه هدايت هم با فضايي كه كاوه در خواب مي‌بيند شباهت‌هاي زيادي دارد. راوي اول‌شخص روايت كشكولي هم همين تشابهات را دارد، ولي اين تشابهات امروزي‌تر است. راحله حكم زن اثيري اين داستان را دارد و ركسانا حكم زني لكاته. كاوه هم شاعر ساختمان‌ساز درمانده‌اي است كه هنوز از مرز بين خيال و واقعيت دور نشده. يك تاپ عنابي تمام درخواست‌هاي اوست از زندگي يكنواختش و يك ارثيه خانوادگي يعني مبل لکنته عهد نیکلای مانده از سال‌هاي دور و از خاندان تزار. از اينها به چرايي بزرگ‌نشدن اين مرد پي مي‌بريم. همينطور تغيير عكس خزشده «چه گوارا» با عكس زني برمه‌اي به نام «آنگ سان سوچي» دليلي بر تغيير آرماني مشخص است. از نسلي به نسل ديگر. آرماني كه مادرش داشت و جانش را هم بر سر اين راه گذاشت و به طور حتم كاوه برخلاف مادرش به دموكراسي مسالمت‌آميز و بدون خشونت اعتقاد دارد.

روزنامه آرمان. 26 مهر 1397