مخاطبان نمي خوانند

                                                      مخاطبان نمي خوانند

   اينجا ايران است. مهد تمدن و فرهنگ و هنر و ادبيات. اين جمله اي است كه تقريبا هر ايراني براي توضيح و تفسير سرزمينش به ديگر مردم جهان ارائه مي كند. شايد برخي در خلوت خويش هم اين جمله را با خود تكرار مي كنند. ايران مهد شاعراني چون فردوسي،‌ حافظ، ‌مولانا، ‌سعدي،‌ صائب و ... . شاعراني كه ايرانيان تصوير و تصور درستي از آنها ندارند. نمي دانند. از اين كه گلستان و بوستان چيست؟ از اين كه حافظ در چه دوران سياسي و اجتماعي زندگي مي كرد؟ در اين كه صائب در كجا مدفون است؟ در اين كه چرا مولانا را در قونيه دفن كردند و هزاران سئوال ديگر كه براي اغلب ايرانيان بي اهميت است. وگرنه چه لزومي دارد بدانند شفاي بوعلي سينا در علم طب نگاشته نشده و مقبره اميركبير در كربلاي معلي است و خيلي چيزهاي ديگر كه مي دانم و مي دانيد و نيازي به گفتن آن نيست.
   چند سالي هست كه به فرهنگ كتاب نخوان ما ايرانيها شبكه هاي مجازي هم اضافه شده و اطلاعات سطحي ما را به چالش كشيده. امروز مخاطبان شبكه هاي اجتماعي به دنبال رصد مفاهيم عمقي و تحليلي در شبكه هاي اجتماعي نيستند و عمدتا و در صورت خوشايندشان از مطلبي كوتاه يا عكسي زيبا آن را در گروههاي عضو كپي مي كنند. شايد غير از نوشته هاي تلگرافي در شبكه هاي اجتماعي بسياري حوصله نوشتن كه نه، حتي حوصله خواندن هم ندارند و از خواندن مطالب بلند خواه سياسي و خواه اجتماعي مي گذرند. براي همين است كه يك تصوير تا يك متن خواهان بيشتري دارد و چنين فرهنگي براي كاربراني كه يك غزل از شعراي خود را حفظ نيستند بعيد نيست.
   از كاركردهاي رسانه علاوه بر سرگرمي، آموزش هم ذكر شده و همين شبكه هاي مجازي مي توانند به صورت موردي گوشه اي از بار آموزشي جامعه فرهنگ زده ما را به عهده بگيرند به شرط اين كه كاربر نيازي به آموزش در خود احساس بكند كه در غير اين صورت حركت مؤثري شكل نمي گيرد. متأسفانه ما با گسترش اين شبكه هاي مجازي در بين نوجوانان، آن ها را مثل خودمان تنبل بار خواهيم آورد. نسلي كه با الگوبرداري از ما ديگر نه مي نويسد، نه مي خواند و نه علاقه اي به يادگيري عميق خواهد داشت. تصور داشتن چنين نسلي در آينده نزديك چندان دور از ذهن نيست.